Op weg
Door: Hans
Blijf op de hoogte en volg Annemarie
15 Juli 2015 | Zuid-Afrika, Pretoria
Woensdag 15 juli 2015
Vandaag begonnen met het meest heerlijke ontbijt mogelijk: als enigen de gasten op een vlonder van hout boven de Olifantenrivier met op de achtergrond het gefluit van de vogels en het kabbelen van water over de stenen. Geen krokodil te zien. Eieren met bacon, tomaat en champignons met toast verorberd om daarna de reis te vervolgen naar Pretoria, de bestuurlijke hoofdstad van Zuid Afrika. Ik had vernomen over de af en toe zeer slechte wegen alhier, maar de weg naar Pretoria over 460 kilometer was er één om in te lijsten: er lag voldoende asfalt om in een streep naar Pretoria door te rijden! Halverwege wilden we de benen strekken en naast benzine en wat water e.d. kopen. Vlak na een soort van 'township' oftewel een klein stadje of groot dorp van golfplaten en zandpaden een soort van Amerikaans aandoend centrum waarin de benzinepomp centraal staat: een paar fastfood eettentjes en nog een paar gelegenheden. Op het moment dat je de auto uitstapte, werd je aangeklampt door een meisje dat fondsen wierf voor een of ander project, waarna de volgende voor je neus stond met het aanbod om op je auto te passen.... Geen fijn idee. Kortom allemaal weer in de auto gestapt op weg naar het volgende station om te tanken. Bizar om amper twee of drie kilometer verder een volledig ommuurd dorp met prikkeldraad erop te zien, waarbinnen pittoreske daken en huisjes met fraaie bouwstijl te an schouwen. Kortom: het onderstreept het gevoel dat arm en rijk direct naast elkaar leeft. De kansarmen naast de 20 % die het goed hebben. Ofwel de 8% van de inwoners, die pakweg 15 jaar geleden 84% van het land in bezit hadden. Op de radio hoor je voortdurend aandacht voor de sterfdag van Nelson Mandela, en bij het aanschouwen van de hopeloosheid van velen in zo'n mooi en kansrijk land, is het begrijpelijk dat Mandela zo'n status in dit land heeft verworven. Laten we hopen dat apartheid sneller zal verdwijnen dan zich nu laat aanzien en dat eenieder kan delen in de rijkdom in dit land. We hebben zelden zoveel vrachtwagens op de weg gezien, die grond vervoeren uit de talloze mijnen ten behoeve van alle mogelijke verschillende ertsen, die het land rijk is.
Ook nu we in Pretoria zijn aangekomen, is het wonderlijk om te zien dat alle tuinen, in de wijk waarin wij een prachtig huisje hebben geboekt, voorzien zijn van behoorlijk hoge muren waarop voldoende prikkeldraad is aangebracht om heel Nederland ervan te voorzien. Oké, het creëert een zekere vorm van veiligheid, maar we zijn blij dat we in Nederland de tuinen niet van deze voorzorgsmaatregelen behoeven te voorzien.
Vandaag begonnen met het meest heerlijke ontbijt mogelijk: als enigen de gasten op een vlonder van hout boven de Olifantenrivier met op de achtergrond het gefluit van de vogels en het kabbelen van water over de stenen. Geen krokodil te zien. Eieren met bacon, tomaat en champignons met toast verorberd om daarna de reis te vervolgen naar Pretoria, de bestuurlijke hoofdstad van Zuid Afrika. Ik had vernomen over de af en toe zeer slechte wegen alhier, maar de weg naar Pretoria over 460 kilometer was er één om in te lijsten: er lag voldoende asfalt om in een streep naar Pretoria door te rijden! Halverwege wilden we de benen strekken en naast benzine en wat water e.d. kopen. Vlak na een soort van 'township' oftewel een klein stadje of groot dorp van golfplaten en zandpaden een soort van Amerikaans aandoend centrum waarin de benzinepomp centraal staat: een paar fastfood eettentjes en nog een paar gelegenheden. Op het moment dat je de auto uitstapte, werd je aangeklampt door een meisje dat fondsen wierf voor een of ander project, waarna de volgende voor je neus stond met het aanbod om op je auto te passen.... Geen fijn idee. Kortom allemaal weer in de auto gestapt op weg naar het volgende station om te tanken. Bizar om amper twee of drie kilometer verder een volledig ommuurd dorp met prikkeldraad erop te zien, waarbinnen pittoreske daken en huisjes met fraaie bouwstijl te an schouwen. Kortom: het onderstreept het gevoel dat arm en rijk direct naast elkaar leeft. De kansarmen naast de 20 % die het goed hebben. Ofwel de 8% van de inwoners, die pakweg 15 jaar geleden 84% van het land in bezit hadden. Op de radio hoor je voortdurend aandacht voor de sterfdag van Nelson Mandela, en bij het aanschouwen van de hopeloosheid van velen in zo'n mooi en kansrijk land, is het begrijpelijk dat Mandela zo'n status in dit land heeft verworven. Laten we hopen dat apartheid sneller zal verdwijnen dan zich nu laat aanzien en dat eenieder kan delen in de rijkdom in dit land. We hebben zelden zoveel vrachtwagens op de weg gezien, die grond vervoeren uit de talloze mijnen ten behoeve van alle mogelijke verschillende ertsen, die het land rijk is.
Ook nu we in Pretoria zijn aangekomen, is het wonderlijk om te zien dat alle tuinen, in de wijk waarin wij een prachtig huisje hebben geboekt, voorzien zijn van behoorlijk hoge muren waarop voldoende prikkeldraad is aangebracht om heel Nederland ervan te voorzien. Oké, het creëert een zekere vorm van veiligheid, maar we zijn blij dat we in Nederland de tuinen niet van deze voorzorgsmaatregelen behoeven te voorzien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
